Zes optredens in negen dagen

10 mei 2023 – Het moet niet gekker worden, want met zes optredens in negen dagen lijken de Boppers bijna beroepsmuzikanten. Alhoewel de verdiensten voor al deze onmenselijke inspanningen die vergelijking meteen mank laten gaan. Al met al werden er van Zoetermeer tot Hamburg bijna 1500 kilometers in de volgeladen bus afgelegd.

Allereerst was er de Jukebox Live dansavond bij dansvereniging Dance to the Sixties in Zoetermeer op zaterdag 22 april. In het Silverdome ijshockey-stadion, waar we al ooit eerder op een tato-beurs hadden gespeeld, was een gezellig zaaltje ingericht met een grote dansvloer, compleet met spiegel. Zo stonden we de hele avond tegen onszelf aan te kijken, wat nou ook weer niet de bedoeling was.
De ontvangst door Martin en Silvia was zoals altijd uiterst hartelijk, met koffie en broodjes. Vooraf werd even besproken welk tempo favoriet was voor de dansers. 138 bpm was eigenlijk best wel langzaam, maar het bleek dat alle (leerling) dansers prima uit de voeten konden met een tempo van rond de 155 bpm. Behalve schijnbaar één danspaar dat het allemaal veel te langzaam vond. Maar ja, hadden ze even een sneller nummertje bij ons moeten aanvragen. Vele dansparen die we geregeld tegenkomen op onze optredens hadden zich weer gemeld om zich weer uit te leven op ons speciaal uitgekozen dansbare repertoire. Het lied SweetDreams/Tainted Love bleek de favoriet van de avond, want dat werd nogmaals aangevraagd door een lekker enthousiast danskoppel. Met de Gèlen Daf brachten we ook nog even dansles nr.1, de hucklebuck in de praktijk.

Sterrollen

Het optreden in Oploo op zondagmiddag 23 april voor de Graancirkel had zich al aangekondigd als een natte boel, en last minute was er gelukkig nog voor een tent voor het publiek gezorgd. Behalve een zeer complete selectie van familieleden van Willy liepen we in Oploo allerlei oude bekenden weer eens tegen het lijf, zoals Henk Verberk, een voormalige geluidsman van ons waar we 25 jaar geleden (!) spul van huurden. Zijn rol was inmiddels overgenomen door een nieuwe generatie. Twan Hubers verzorgde het geluid op prima wijze, en was niet bang voor regenwater in z’n PA speakers die onbeschermd in de regen stonden. We stonden na Memory Lane en voor de Hoofs gepland in het programma dat mooi strak gevolgd werd. Sterrollen werden nog vervuld door Max en Geke, als ‘straf’ voor hun verzoekje van ’t Huusstût te schudde. Ze moesten op een gladde grote steen in het gras het dansje voordoen aan de rest van het publiek.

Hooligans

Op koningsnacht 26 april zouden we in Mill voor het eerst optreden met Joop op gitaar als invalgitarist. Het ging om een 24-uurs sportevenement voor het goede doel (KWF) wat omlijst werd met entertainment, zoals een sponsordiner met aansluitend discotheek en live-muziek. Voor ons was het dan ook een benefietoptreden ‘om niet’, zou Sywert zeggen. Met dat verschil dat wij geen stichting hebben die alsnog geld binnensleept.
Vooraf waren we bang dat we op een buitenpodium zouden staan, maar gelukkig was er een warme tent. Na de folkband waren wij aan de beurt en eenmaal vlotjes ingeregeld hoefden de geluidsmensen niets meer te doen, alle knopjes en schuifjes stonden van begin tot eind goed. De vuurdoop voor Joop verliep verder zonder noemenswaardige ongelukken .
Er ontstond een leuke interactie met een luidruchtig groepje mensen vlak voor het podium waarvan wij deden of het een groepje voetbalhooligans waren die dreigden bekers met bier op het podium te gooien. Dat zou dan meteen het staken van het optreden betekenen. En we zouden de set pas weer uitspelen als het publiek weg was, voor een lege zaal. Uiteindelijk viel er één lege plastic beker op het podium, maar dan wel ná de laatste toegift; dat was dus zinloos geweld.

Eén vierkante meter

In Uden bij De Preek waren we weeruitgenodigd om traditioneel op Koningsdag te spelen tegen het einde van de middag. Dan was het officiële programma in het park afgelopen en probeerde Patrick nog de huiswaarts gaande bezoekers te lokken voor een rondje rockabilly. Dit keer speelden we niet in een vrachtwagen aan de overkant van de straat (of daarnaast, wanneer het beeldscherm met formule-1 race tóch nog een tikkeltje belangrijker is), maar op het overdekte terras, dichterbij de mensen, wat de interactie ten goede kwam.Zo werd er bijvoorbeeld lekker meegezongen met These Boots en konden we spontaan voldoen aan de verzoekjes voor Stray Cats en Paladins.
Het podium was dientengevolge wel wat kleiner dan normaal, wat enkele volume-, monitor- en feedbackprobleempjes opleverde voor Henk en Joop. Van de twee versterkers (!) die Joop had meegenomen bleek er eentje niet te werken, dus dat scheelde al in volume. De wisselwerking tussen basversterker, contrabas-klankkast, zangmicrofoon en zangmonitor die allemaal op één vierkante meter stonden, zorgde voor hoofdbrekens bij Willy en Martijn, die de PA onder controle probeerden te krijgen. De slapback-echo lieten we maar helemaal uit, want die produceerde nog meer onverklaarbare geluiden.
Patrick had op deze dag precies 21 jaar het beheer over café De Preek en dat vierde hij onder meer door even met ons Blue Suede Shoes op het podium te komen zingen, zoals vanouds. Uiteindelijk bleven toch wat flinke groepen mensen plakken op het terras, maar duidelijk was dat ze al (te) veel verteerd hadden deze dag. Om half 10 breiden we er een einde aan en nodigde Patrick ons meteen uit om terug te keren met de Udense kermis – als tenminste de buurman het ook goed vond.

Tetris in de bus

Vervolgens stonden de twee Duitse optredens in het weekend van 29 en 30 april gepland. We hadden een strakke planning die al om zeven uur ’s morgens startte; dat is normaal gesproken geen tijdstip voor muzikanten. Henk had weer een spelletje Tetris in de bus gespeeld door alle instrumenten precies op volgorde in de bus te proppen. Harde reiskoffers waren taboe, want dat paste niet meer; het moesten oppropbare tassen zijn. Ook Joop moest flink beknibbelen op zijn gitaaruitrusting, want zijn monsterkoffers pasten echt niet meer in de Tetris-bus.
De reis naar Hamburg verliep vrij voorspoedig, alleen dichtbij Hamburg zelf volgden we een Google omleiding vanwege een dikke file.

Vanaf onze binnenkomst op het domein van Place 81 was onduidelijk wie de regie had. Onze contactpersoon Frankie was er nog steeds niet (later en bleek hij drie uur in de file te hebben gestaan). Het hele feest was een beetje een mengelmoesje van Rebel Teds en Hell’s Angels, oftewel veel mannen van middelbare leeftijd met baarden en leren vestjes, en uiteraard unnenHarleyDavidson motor. Uiteindelijk bleek toch Frankie de hoofdverantwoordelijke, maar Frankie was er zo eentje van ‘ja, komt goed, dat zien we wel, daar komen we wel uit.’ Oorspronkelijk was afgesproken één set ’s middags en de rest ’s avonds. Maar nu bleek het middagoptreden buiten te zijn, wat inhield dat we de hele boel weer moesten afbreken en opbouwen om ’s avonds binnen verder te kunnen. Uiteindelijk speelden we vier sets buiten, want het weer was mooi en iedereen bleef buiten. Normaal is dan een optreden afgelopen, maar ja, we waren er nu toch en Frankie zou er 100 euro bijleggen als we binnen verdergingen.

Presidentiële goedkeuring

Eigenlijk hadden we niet meer zoveel puf, ook omdat het podium binnen veelste klein was. Daarom besloten we dan maar niet alles uit te versterken, alleen zang, en het drumstel te gebruiken wat er stond. Dat pakte wonderbaarlijk goed uit; de digitale mengtafel en de monitors stonden eigenlijk meteen in de goede stand. De intieme sfeer van Place 81 maakte veel enthousiasme los, of kwam dat toch door de inmiddels tot grote hoogten gestegen drankinname? Feit was dat de twee ‘binnensets’ die we deden erg gezellig werden en dat het publiek ineens tot onze grote verbazing No Heart to Spare en We are the Teds ging meezingen. Uiteindelijk bleken we zelfs de goedkeuring van de president van de club te hebben binnengesleept en dat was volgens zeggen een prestatie van formaat. Een teken was ook dat de consumptiebonnen die we in het begin maar sporadisch kregen, gaandeweg de dag steeds aanzienlijker in aantal werden. Overigens was het eten dat je voor deze bonnen kon kopen van matige kwaliteit en diversiteit: friet en curryworst. Daaruit bestond dan ook onze lunch én ons diner. De motormuizen bleken trouwens wel heel bereidwillig om onze spullen heen en weer te sjouwen, wat ook wel letterlijk veel verlichting gaf, gezien de kreup­ele status van Henk mit zienen neijjen knej, die het nog steeds niet goed deed.

Exotische kookgeuren

Het hotel MyBed in Hamburg bleek een volledig self-service hotel te zijn, zonder receptie, maar met kluisjes met sleutels. De kamers met eigen badkamer waren verder prima en een 100% upgrade ten opzichte van de jeugdherberg in centrum Hamburg van vorige keer. Het was dan ook wel wat duurder, maar met 55 Euro per kamer nog steeds heel goedkoop. Deze keer was het niet Martijn, maar Henk die een slechte nachtrust had, vooral vanwege de pijnlijke knie. Ook de exotische kookgeuren die ’s ochtends vroeg al binnendrongen in de kamers vanuit de self-service keuken zijn nog vermeldenswaard voor deze hotelreview.

Copieus verbrast

Op zondag 30 april hadden we tijd zat en we besloten onszelf eens met een luxe ontbijt/brunch te verwennen, met het oog op het slechte eten dat we de afgelopen 24 uur genuttigd hadden. Het bleek behoorlijk druk te zijn bij de Brunch Factory en nee, we hadden niet gereserveerd. Er was alleen buiten op het lege terras nog plaats. Wonder boven wonder was het mooi weer en werd het alleen maar steeds mooier, zodat we uiteindelijk met ons copieus ontbijt op een vol terras zaten. De fooi van gisteren was hiermee trouwens meteen verbrast.

Rookwalmen

De rit naar Wilhelmshaven duurde drie uur, wat betekende dat de thuisreis ’s nachts zou worden bekort tot drie uur nog wat in plaats van vijf uur. We waren er veel te vroeg, maar voor siteseeing is Wilhelmshaven niet echt de meest geschikte plek. Gelukkig was het nog steeds mooi weer dus belandden we opnieuw op een terras, dit keer met een dikke ijs. Hadden we het dessert voor vandaag vast binnen. Ook bij de voetbalkantine waar het optreden voor de Gamblers zou plaatsvinden waren we veel te vroeg. Maar met genoeg tijd voor de opbouw hadden we tenminste wel de gelegenheid om de vervelende resonantie van de ruimte uit de PA te EQ’en, met telefonische hulp van Willy’s collega Jens. Na alweer een barbecue Duitse stijl (Wurst und Kartoffelsalad) en weer een hele tijd in de rookwalmen sloegen er twee uur verveling toe tot het optreden dat van 21.00 tot 01.00 uur zou duren.

Volksdansje

Maar dat optreden maakte alles weer goed, want het publiek was van begin tot eind dolenthousiast. Er werd gebopt tot en met, en ook voerden de vrouwen bij bepaalde liederen een soort volksdansje uit. En helemaal los gingen ze op onze teddyboy liedjes We are the Teds, Rockabilly Rebel en Old Black Joe. Ons repertoire paste hier precies, wat bleek uit de plaatjes die DJ Ritchy draaide; daar kwam heel veel voorbij wat wij ook spelen. Ondertussen had Henk nog wat problemen met een onwillige basversterking, die bij het minste of geringste ging rondzingen en resoneren. Maar dat maakte allemaal niets uit, want we moesten steeds op de foto met deze nieuwverworven fans, compleet met handtekeningen uitdelen.
Rond één uur konden we het, na toegiften, toch bijtijds afronden. Om kwart voor twee hadden we alles weer ingepakt en reden we weg. Henk loodste ons onverstoorbaar door de nacht, zodat we precies volgens schema om vijf uur ’s ochtends weer in Mill stonden.

Hamburg revisited

15 JANUARI 2023 – Na zes jaar was het weer tijd om Hamburg hernieuwd met een bezoek te vereren voor het vieren van de verjaardag van Elvis, op uitnodiging van collega-band Behind the Eightball (hierna te noemen BTE).

De weekendtrip nam een aanvang op zaterdag 7 januari 9:00 uur stipt in Mill bij de oefenruimte. Henk bleek enorm last te hebben van zijn knie en kon eigenlijk amper lopen. Dat was een flinke handicap voor het weekend. Bus rijden ging gelukkig wel. Bert wilde nog een sterk verhaal vertellen over het stoten van zijn kleine teen, maar liet dat maar even achterwege; dat viel in het niet bij het leed van Henk.

Echtelijke sponde

Na twee koffietussenstops aan de snelweg, met het vertrouwde Serways wc-kaartjessysteem en met dure koffie (omgerekend naar guldens, wat Martijn nog placht te doen, 10 gulden) belandden we in Aukrug, 70km boven Hamburg, waar we in een Ferienwohnung annex boerderij gingen overnachten. Het was er schoon en nieuw, maar af en toe ontsnapte er ergens een koeienmestlucht omdat de boerderij ook nog gewoon in bedrijf was. Henk en Willy mochten in de echtelijke sponde slapen, terwijl Bert en Martijn kozen voor de kamer met twee aparte Ikea bedjes. De derde kamer was voor Thomas en Frank van BTE die twee keer samen met ons zou optreden.

Kneiterhard en zangloos

Eenmaal gearriveerd in de Kulturwerkstatt voor het optreden constateerden we tot onze schrik dat er geen volwaardige PA aanwezig was, en dat de instrumenten niet werden uitversterkt. Voor BTE betekende dat dat de versterker van gitarist Jens kneiterhard stond op het podium. Er was alleen een zanginstallatie, met onvoldoende microfoons en statieven waardoor Bert tot zijn grote spijt zangloos de avond moest doorbrengen. 
Het publiek kwam al vroeg, om 19.00 uur binnen, en niet alleen uit het relatief kleine dorp Aukrug, maar van heinde en verre, tot en met de stad Kiel, ongeveer 40 kilometer noordelijker. 

Einsturzende Schlagzeugen

Het optreden zelf verliep uiteindelijk prima, met een in ruimen getale opgekomen publiek dat dolenthousiast was en maar bleef dansen en klappen. Op een verzoekje voor 'Suspicious Minds' reageerde Martijn weliswaar tamelijk bot met: "Wir spielen keine Lieder von dem dicken Elvis", maar dat mocht de pret niet drukken. Even voltrok zich nog een kleine ramp toen Martijns zelfgebouwde cocktailset midden in een lied compleet instortte en de neercrashende hihat op een haar na Willy's effectenrack miste. Maar gewoon doen alsof dit bij de show hoorde, schroef wat strakker aandraaien en het nummer hervatten waar we gebleven waren: dat was de enige remedie voor dit euvel.

Kakafonie

Duitse muziekliefhebbers vinden het altijd prachtig als beide bands aan het einde van de avond met elkaar gaan jammen, maar vaak ontaardt zoiets in een kakafonie van muzikanten die zich willen doen gelden. En zo moest een hele trits nummers eraan geloven; om 12 uur werd de 88e verjaardag van Elvis op 8 januari door alle 8-ballers gevierd met de gezamenlijke nummers Blue Suede Shoes, That’s Alright Mama en Let’s Play House. Verder werden nummers van Gr8 Balls of Fire tot Blitzkrieg Bop voorzien van driedubbele gitaarsolo’s en uitgesponnen zangcoupletten. 

Drank en drugs

Na afbouw en inladen van de spullen zouden Thomas en Frank van Behind The Eightball achter ons aan rijden naar de Ferienwohnung, want zij sliepen in hetzelfde appartement als wij, maar wisten niet waar het was. Ze bleken echter nog volop verwikkeld te zijn in drankgelagen en drukke conversaties met anderen, dus dat duurde veel te lang. We lieten hen maar aan hun lot over. Uiteindelijk had Thomas de weg nog gevonden en bleek Frank ergens anders te slapen.
Martijn had last van een vreemde soort slapeloosheid, wat hij weet aan het tabletje dat Thomas hem had gegeven om de zangstem te bevorderen. Wat voor een vreemde drug was dat wel niet geweest? 

Moeilijk ontbijt

Ontbijt zat er niet bij in de Ferienwohnung, dus moesten we op zondagochtend opzoek naar een Konditorei of zoiets. De tip van de Inhaberin naar een ontbijtgelegenheid was superslecht, want die tent was gewoon gesloten. Uiteindelijk belandden we in Aukrug bij een bakkerij die ook ging sluiten, maar waar we nog net wat koffie en broodjes konden scoren die we dan wel in de bus moesten opeten. 

Iraanse demonstratie

Anders dan andere keren besloten we niet meteen na het tweede optreden naar huis te rijden, maar eerst nog te overnachten en maandag pas huiswaarts te keren. Daarvoor was het Generator hostel, het allergoedkoopste adres wat er te vinden was, uitgezocht door Bert voor 69 Euro voor vier personen. 
We arriveerden eigenlijk twee uur te vroeg in Hamburg, want we konden pas om 14.00 uur inchecken. Maar we konden ook niet veel bewegen vanwege Henks handicap. Dus maakten we een kleine wandeling in het centrum waar we per ongeluk een grootschalige Iraanse demonstratie aantroffen. Dat ging gepaard met een bizarre vrachtwagen die tergend harde muziek uitspuwde, en die de wezenlijkere spreekkoren van de demonstranten gewoon smoorde. Henk en Willy werden nog door een demonstrante aangesproken op de rockabilly rebel vlag op hun jasjes, die volgens haar voor slavernij stond.
De wandeling voerde verder naar het grote Alster meer midden in Hamburg en maar weer terug om opnieuw 7 euro in de parkeermeter te gooien voor twee uur parkeren. Over het algemeen viel ons in Hamburg toch wel het grote aantal zwervers en de alomtegenwoordige (lelijke) graffiti op. Niet echt representatief voor de tweede stad van Duitsland na Berlijn.

Eén nacht cel

Eindelijk konden we inchecken. Onze kamer bleek een soort benauwde cel te zijn waartoe we door de rechter tot één nacht leken te zijn veroordeeld. De kamer was uitgerust met twee krappe stapelbedden, maar wel met eigen mini wc/douche. Daar hielden we het ook niet lang uit, dus hingen we maar wat rond in het nabijgelegen Hauptbahnhof en besloten we maar om op dit gekke tijdstip een soort avondmaaltijd te nuttigen in het foodcourt. Wie wist of we verder nog wel iets zouden binnenkrijgen die dag. Na wat Indiase gerechten te hebben verwerkt strompelden we weer terug naar de bus om nogmaals 7 euro te doneren. 

Marihuana en reggae

Na een dag lamlendig rondhangen konden we om 17:00 uur eindelijk zin geven aan ons leven op deze dag, om te gaan soundchecken in Logo. Dit is een locatie die sinds 1974 legendarisch is geworden met optredens door artiesten als Wilson Pickett, Bo Diddley, Dire Straits, Joe Jackson, Oasis, Rammstein en Herman Brood.

We zouden deze avond als laatste spelen, ná Behind the Eightball. Samen richtten we een soort merchandise standje in, want er werd behoorlijk wat verkoop verwacht. Dat viel uiteindelijk een beetje tegen, maar alla. De omkleedruimte stroomde zoals gewoonlijk weer vol met allerlei BTE familieleden en ander vreemd volk dat daar vooral een gratis drankje leek te komen scoren en een sigaret op te steken. De mixer van dienst met de naam PieZie was een enigszins verlepte marihuana-gast die echter wel zijn zaakjes op orde had en wist wat ie deed. Alleen de reggae muziek die hij draaide vooraf was een beetje misplaatst. En hij leek bij ons optreden niet meer zo adequaat te reageren met galm en backslap als bij BTE. Waarschijnlijk een geval van intredende werking van de tot zich genomen genotsmiddelen.  

Koelewijn

We herinnerden ons nog het optreden van zes jaar terug, toen het publiek vooral het stevigere werk waardeerde. Dit keer bleek het totaal anders, en werd er vooral op bekende liedjes gereageerd. Dus gooiden we het maar over een andere boeg en switchten we naar Stray Cats en ander bekend werk. Bovendien bleek het een vroeg avondje te worden, want de zondagavond is toch een lastig verhaal in Logo. Sommige mensen vertrokken nog vóór tien uur.

Op het eind kwamen opnieuw beide bands samen het podium op, waar tussendoor nog het verzoekje vanuit het publiek kwam voor Kom van dat Dak af van Peter Koelewijn, nog altijd heel populair in de Duitse scene (en misschien nog wel meer de B-kant van destijds De hele Stad is Gek en Dol).

Uitbraak

Het optreden was redelijk vroeg afgelopen, iets na 23.00 uur, en na met veel hugs afscheid genomen te hebben van onze vrienden van BTE vonden we gelukkig een parkeerplaats dichtbij de Generator. Toen bleek dat we eigenlijk best nog honger hadden en doken we een skere shoarmatent in voor wat dürüm döner. Die viel alleszins mee, waarna we onze bunkbeds konden opzoeken om te slapen. Dat was geen onverdeeld succes, want Martijn werd weldra gek van het gesnurk ondanks de koptelefoon met muziek. Hij ontsnapte ’s nachts uit de cel, nog steeds bevangen door slapeloosheid, om maar drie uur op een bank beneden door te brengen met laptop en deze blog te schrijven. 

’s Ochtends werden nog pogingen ondernomen om te douchen, maar de ronde douchecel was zo klein dat je volgens Willy beter zeep op de wand kon smeren en daar maar tegenaan moest schurken. Het ontbijt in de Generator - wel bijbetalen - bleek nog prima te hachelen, waarna de terugreis kon worden aangevangen. Die verliep vlotjes ondanks enig Baustellen-oponthoud. 

Een goed georganiseerde Franse trip

29 augustus 2021 – Tot onze grote vreugde ging het Béthune Retro festival in Noord-Frankrijk eind augustus gewoon door. Het was voor ons het eerste grote evenement na/tijdens corona en een ouderwetse gewaarwording, met veel bezoekers op de been, dansende liefhebbers en een goede sfeer.

De reis naar Frankrijk – zoals gewoonlijk in de dubbele-cabinebus van Henk - verliep voorspoedig. We hebben geen enkele controle gezien bij welke grens dan ook. Sowieso waren we verbaasd dat dit evenement in Béthune kon plaatsvinden, aangezien in Nederland zulke bijeenkomsten nog steeds worden afgeblazen. Bij de entree van het parc fermé moest wel iedereen z’n ‘pass sanitaire’ laten zien. Onze QR-codes op de telefoon waren daarvoor toereikend. Béthune is een stadje in Noord-West Frankrijk, dichtbij Lille, met een mooi historisch centrum. Het plein voor het raadhuis is omzoomd door bijna Amsterdams aandoende geveltjes.

Die-hard doordrinkers

In Béthune wordt het Retro festival bijna compleet geregeld door de gemeente en dat doen ze goed, met prima podium-, catering- en overnachtingsregelingen. De overnachting in het hotel Belfroy, centraal gelegen in de stad was superhandig bereikbaar. Even zag het er nog naar uit dat Henk en Willy samen in één bed moesten liggen, maar gelukkig hadden ook zij aparte bedden. Aan de pleinkant, waar Bert en Martijn sliepen, was het wel wat rumoerig. Het live-muziekprogramma eindigde weliswaar overal al redelijk vroeg, rond half 12, maar de buitendiscotheek op het grote stadsplein met moderne dance-dreunen denderde keihard door tot twee uur ‘s nachts, terwijl de die-hard doordrinkers tot diep in de nacht bleven lallen en brullen. 

Bands kregen in Béthune full-pension catering, compleet met gekleurde armbandjes voor ontbijt, lunch en diner. Soms leek het alsof we ons van eetbeurt naar eetbeurt bewogen. De catering voor bands was zoals gezegd prima in orde, met zeer behulpzame vrijwilligers die elk kopje koffie voor je wilden inschenken. Alleen bleek het ontbijt voor onze begrippen een beetje karig (alleen stokbrood met iets zoets en een yoghurt - waar waren de croissants???), terwijl de lunch een complete warme maaltijd was (gemaakt met ingrediënten van het diner van de vorige avond weliswaar…) inclusief voorgerecht.

Airstream vol vrouwen

Bij elk podium stond een mooie Airstream caravan als kleedruimte, was er een goede geluidsinstallatie-crew (dank aan de mixers Fréderique en Mathieu) en lag er een houten dansvloer. De Airstream op de Place de Foch zat echter vol met vrouwen die aan een onaangekondige kledingshow op het podium meededen. Met als gevolg dat wij ons buiten onder een nat open tentje moesten omkleden en niet konden opbouwen. De aanwezigheid van Twixen en Kitkats maakte wat Martijn betreft wel íets goed, maar niet alles.
De modeshow bleek het ultieme bewijs dat Fransen zichzelf héél graag horen praten, want naast de DJ’s en zangers blonk ook deze presentatrice uit in het ellenlang voeren van een monoloog, af en toe onderbroken door “Béthune, êtes-vous en forme?” of een gezongen “Vous êtes fatigués?”, de Franse equivalenten van “Is everybody happy?” en “Zijn jullie moe of zo?”. We waren al bang dat dit het hele programma in de war zou sturen, maar gelukkig was de PA-crew erg capabel en wisten ze de boel in een half uurtje aan te sluiten, zodat we toch op tijd (16.00u) konden beginnen. Dus speelden we maar gewoon 80 minuten lang, in plaats van een uur, totdat DJ Boule kwam zeggen dat we nog twee nummers konden doen.

Kilometers maken

De schaal van het Béthune evenement is met weinig te vergelijken in Nederland of België. Het heeft meer weg van de Nijmeegse zomerfeesten of de Gentse Feesten, maar dan met iets minder, maar wel heel doelgericht publiek. Het podium, het programma, de autoshow en de markt alleen al op de Place Foch komt ongeveer overeen met het Feel the Fifties festival in Venlo. En dat dan een keer of 10, aangevuld met zaken als een flipperkastmuseum (met AC/DC en Eightball kasten). In ieder geval kun je in Béthune voldoende kilometers maken als je telkens van het ene plein naar het andere sjouwt. Wij hebben zó veel kilometers gemaakt in Béthune, dat de schoenen er na een weekend intensief gebruik al versleten van raakten. Daar zaten nog niet veel kilometers op de teller, maar de lijm bleek geenszins bestand tegen nattigheid. Geen echte kwaliteitsschoenen dus die Shasha’s, en dan te bedenken dat we dat merk ooit gepromoot hebben en bijna een importeurschap hadden…

Regen of niet

Al met al viel het weer alleszins mee tijdens het Béthune-weekend, ondanks de vele regenvoorspellingen. Op vrijdagavond, tijdens ons optreden op de Place de la République bleef het de hele tijd droog, met als gevolg dat de dansvloer regelmatig volstond met dansers. Natuurlijk pasten we ons repertoire daarop aan en bleven we swingende nummers spelen. We hadden nog wel even door willen gaan, maar na een uur en een kwartier breiden we er maar een eind aan, hoewel niemand kwam zeggen dat we moesten ophouden.

Helaas vielen er tijdens ons optreden op de Place Foch op zaterdagmiddag wel twee korte, maar stevige buien, waardoor het publiek grotendeels elders een veilig heenkomen zocht en alleen de diehards bleven staan, al dan niet onder paraplu’s. Na elke bui slaagden we er toch weer in om nieuw publiek aan te trekken. De dansvloer was echter onbegaanbaar, zodat we het repertoire omgooiden naar een wat steviger geluid, omdat dat hier goed in de smaak viel. We speelden ook nog even wat typische teddyboy covers zoals Old Black Joe en Rockabilly Rebel. Irene als afsluiter van de set was wat wildheid betreft het toppunt.

Akoestisch

Ook onze akoestische sessies op straat kozen we uit op droog weer. Om geen concurrentie aan te gaan met bands op het podium, mocht akoestisch spelen van de organisatie alleen rond de middag, als er nog geen officieel programma was. Dat hebben we braaf opgevolgd, door drie keer, op vrijdag, zaterdag en zondag, te spelen op verschillende straathoeken waar niet te veel herrie was (de stad hangt vol met speakertjes waar de hele dag rockabilly muziek door klinkt) en waar toch wel wat volk rondliep, zoals in een straat vol met show-auto’s. We kregen complimenten dat we volledig akoestisch speelden (alleen Bert had een karaokespeakertje voor de solo’s), en inderdaad, tegenwoordig lijkt elke straatartiest te zijn voorzien van een batterij elektronica om hele stadspleinen in een wolk van geluid te zetten. Wij doen het nog met de eigen stem, zonder microfoon en dat gaat inderdaad een stuk zachter, maar raakt wel meer de essentie van het pure muziek maken (ahum).
Af en toe kwam er toevallig een danspaar voorbij dat dan even een leuke dans deed, wat de sfeer nog verder verhoogde. We zijn ontelbare keren op foto en film gezet, dus we zijn benieuwd wat we daar nog ooit van terugzien op de Franse facebook e.d. Gewoon op straat werden we ook diverse malen gevraagd om op de foto te gaan met fans, omdat we ons nogal eens als viertal (al dan niet met instrumenten) door de stad bewogen. O.a. een groepje dat ons nog kende uit Bar Le 3 B in Troyes, de Cruisers Rock’n Roll, voor wie we ooit in Ploegsteert hebben gespeeld en een dansgroepje dat ons kende van o.a Lollipop en dat de week erna ook weer in Elsloo zou zijn.

Boodschappen

Na de eerste akoestische set op vrijdag had Henk al een blaar op z’n vinger vanwege de stalen snaren. Hij was de juiste tape daarvoor vergeten, dus moesten we op zoek naar sporttape in de stad. Pharmacies genoeg zou je zeggen, maar ze hadden allemaal heel vreemde opvattingen over sporttape. Zelfs zoiets als gewone Leukoplast kennen ze niet. Dus gingen we op zoek in de supermarkt en vonden daar wel iets wat erop leek, plus nog een soort isolatietape voor de zekerheid. In het boodschappenmandje ging ook nog secondelijm om Bert z’n gescheurde nagel te lijmen en toen konden we weer vooruit.

We dachten de koffie-cultuur in Frankrijk redelijk te kennen, met grote kommen cafés au lait in de ochtend, maar wat de Fransen onder cappuccino verstaan is niet te bevatten. De ene keer was het espresso met een cupje melk, de keer daarop een hazelnoot-chocoladedrank. En als je een café noir bestelde mocht je blij zijn als ze niet met het koekje kwamen opdraven. Trouwens de hele Franse horeca-cultuur bleek weer een bijzondere gewaarwording.

Bandjes kijken

De buitenlandse component op het festival was niet heel erg groot. Het merendeel van de bands was Frans. Daaronder de Spuny Boys natuurlijk, op het hoofdpodium, en verder kon vooral Barny & the Rhythm All Stars ons bekoren. Duidelijk werd dat Fransen veel houden van rare fratsen of gekke akkoordenwendingen, met de zang op een tweede plaats, zoals The Hot Chickens en Little Dan and the Wet Dogs lieten zien.

Eigen nummers eerst!

22 OKTOBER 2019 – De datum was reeds heel lang van tevoren gepland. Toch wilde Bert eigenlijk de boel nog verzetten op het laatst, omdat hij zich misrekend had met de herfstvakantie. Dat was echter onmogelijk zodat het toch 22 oktober bleef, de dag dat we onze sessie zouden doen in het ROC van Tilburg.

Studenten van de opleiding licht, audio en videotechniek zouden onze handelingen registreren, waarna we de opnamen op onze eigen harddisk mee naar huis mochten nemen. Om geen last te krijgen met rechthebbende originele uitvoerders mochten we alleen maar eigen werk ten gehore brengen. We hadden best wel flink gerepeteerd op enkele ouwe koeien die we uit de sloot hadden getrokken, zoals Don’t Touch my Car, Little Lizzy, ER Nightmare en The Moose. Sommige liedjes hadden we wat opgefrist ten opzichte van de eerder op CD uitgebrachte versie, zodat we misschien nog iets vruchtbaars met de opnames konden doen.

Eigenwijsheid
De setting was wel bijzonder: er was geen podium, maar een soort lage toneelvloer met hoger zittend publiek. De tribunes waren evenwel niet uitgerold en er was duidelijk niet op toeschouwers gerekend. Ons spandoek werd wel professioneler dan ooit opgehangen en de lichtshow was ook wel prima ingericht.
We waren wel enigszins verrast door de audiocrew. De soundcheck zoals we normaal doen is microfoon voor microfoon doornemen en afstellen maar dat was nu niet aan de orde op een of andere manier. Het stond blijkbaar allemaal ineens goed?
Wat betreft effecten hadden wij onze duidelijke wensen, géén galm, alleen een enkelvoudige delay van 170ms. Maar dan was er toch iemand (de leraar?) die de delay op het muziektempo wilde laten meeklinken. Op zulk soort eigenwijsheid van geluidstechnici zit je als band niet te wachten, dus dat spraken we tijdens de soundcheck even duidelijk uit.

Lokale friettent
Alles leek vooraf prima geregeld door coördinator Natasja, maar op de dag zelf liet men alles over aan de studenten, wat af en toe voor wat onduidelijkheid zorgde. Bijvoorbeeld stond op ons programma: 18.00u – dinner. We gingen er dus vanuit dat er iets geregeld was door het ROC. Jammer maar helaas, we mochten zelf ons eten kopen bij de lokale friettent bij de bioscoop. Dat was toch wel een minpuntje. We deden alles al gratis, dan kan er toch nog wel een hapje eten vanaf?

Merkwaardig
Het was toch een vreemde gewaarwording om in een live-setting zonder publiek te spelen. Na elk nummer was het alleen Natasja die klapte… We moesten zelf maar een beetje tussen de nummers iets vertellen en snel doorgaan, want anders viel er steeds een merkwaardige stilte.
De lichtshow was wel top, want zo goed uitgelicht waren we allang niet meer. Dat is op de foto’s ook wel te zien.
Het was ons vooraf onduidelijk dat het optreden live gestreamd zou worden op YouTube. Des te vreemder was het dat halverwege van ons werd verwacht een pauze in te lassen ‘om een USB-stick te wisselen’ (klinkt wel heel ouderwets) en een rolwisseling van studenten te faciliteren. Dat duurde allemaal bovendien nog langer dan gepland, dus ons uurtje spelen was uiteindelijk zó voorbij.
Ooit hadden we een soort voorlopige setlijst gestuurd, die we danig hebben omgegooid nadien. Dat hadden we niet meer gemeld, waardoor er verkeerde tracknamen op de video staan. Misschien is het verstandig dat de studenten de precieze setlijst nog even navragen op de avond zelf?
Uiteindelijk hebben we niet echt plannen gemaakt om iets structureels met de audio- en video-opnamen te doen. Dus ze liggen voorlopig gewoon ergens op de plank.

Akersloot openingsbal

Zoals de laatste 4, 5 jaar te doen gebruikelijk, mochten de Eightball Boppers het jaarlijkse festijn ‘Rock-‘n-Roll Street Akersloot’ openen op vrijdagmiddag 30 augustus 2019 om 16.00u. Dat betekende al vroeg vertrekken. Bovendien was Henk z’n bus in de reparatie, dus moesten we op pad met een gehuurd busje. Met slechts 2 mini-files waren we nog vóór 15.00u aanwezig om daar Ger (en Corina) te begroeten, die de PA zou bedienen. Na enkele jaren ellende-ervaring met foute PA’s namen we meestal onze eigen installatie mee, maar sinds vorig jaar heeft Ger de boel goed op orde in de tent, dus vertrouwden we op hem.

Bekende gezichten
Onze trouwe fan Jan van Manen was er natuurlijk ook al, want hij woont vlakbij, in Heemskerk. Jan vertelde na “Heart to Spare” nu een nieuwe favoriet te hebben, te weten “Dr. Velvet”. Natuurlijk stond die op ons lijstje, zelfs als eerste nummer. Verder waren er natuurlijk veel bekende gezichten uit de scene, met Piet en Gerda uit Boekel, Tonny Mikkers, Martien en Silly Verhoeve uit Zoetermeer, Adrie de Vries en Christien Giesbers. Na een korte soundcheck (altijd leuk als daar al mensen op beginnen te dansen) waren we ruim op tijd klaar. Om 16.00u stipt (daar is Riet niet flauw in, ze stond al bij mixer Ger klaar om haar beklag te doen, maar haar eigen horloge stond voor, dus niets aan de hand) stonden we omgekleed en wel klaar om onze eerste set te starten.

Eigthballenbak Boppers
Ook een stel kinderen stonden helemaal klaar op de dansvloer om zich uit te leven, met het gevaar omver geboogiewoogied te worden door volwassenen. Onze reputatie als Eightballenbak Boppers – goed voor alle kinderfeestjes - konden we weer gestand doen. Helaas hield de plaatselijke dansschool zich zoals elk jaar schuil tot het moment – na ons optreden – dat ze hun showdans hadden gedaan. Niettemin slaagden we erin om de dansvloer toch vol te krijgen. “Jullie snappen het tenminste,” kregen we na afloop te horen van enthousiaste dansers. “Goeie tempo’s, niet te snel, daarop kunnen we lekker dansen.” Tot onze verrassing stonden er vier sets van drie kwartier voor ons ingepland in het superstrak door Riet bewaakte schema. Geen probleem natuurlijk om die te vullen zonder één nummer te dubbelen, maar we waren een stuk langer zoet dan de bands die slechts twee sets ten gehore gaven.

Ook dit jaar waren er weer geruchten dat dit de laatste Rock-‘n-Roll Street in Akersloot was, omdat Henk Levering de boel wil verkopen. Hij is al lang pensioengerechtigd, heeft wat gezondheidsproblemen gehad en heeft z’n handen vol aan z’n solexverhuur. Wat ons betreft mag het evenement nog jaren duren, want we komen het met veel plezier elk jaar openen. We zullen het zien in 2020 of we onze vaste afspraak eind augustus kunnen voortzetten.

Lees ons hele blog.

Toute la scène à Lolliepop

Op hemelvaartsdag donderdag 30 mei 2019 kwamen we aan op het Lolliepop terrein na enig onnodig rondrijden in Zaltbommel, (nog zo gezegd: vóór het hotel met de Franse naam rechts). Tot grote ergernis van Henk blokkeerden de zoals gewoonlijk asociaal geparkeerde busjes van andere bands de ingang gruwelijk. Gelukkig hadden we alleen maar backline om te sjouwen, dus dat was zo gepiept.

3x getipt
PA eigenaar/mixer Hans kenden we van een eerder optreden op een bruiloft in Gemert. Hij had ons toen al verteld over het Lolliepop festival, waar hij altijd de PA verzorgt, en waar wij goed zouden passen. Uiteindelijk bleek de organisatie van liefst drie kanten getipt te zijn over de Eightball Boppers, en dat die toch eigenlijk wel een keer op Lolliepop thuishoorden. Daar had de organisatie blijkbaar drie jaar over nagedacht, wat ons betreft drie jaar te lang.

Too much Elvis entered the building
Bij onze aankomst waren de Wanderers aan het spelen in de grote tent en we waren blij verrast door het veelkoppige publiek dat er rondliep. Op het kleinere buitenpodium was het Blue Moon Trio bezig met spelen. Al met al héél veel Elvis muziek wat we hoorden, dus besloten we maar geen enkel Elvis nummer op onze setlijst te zetten: nog genoeg andere leuke liedjes. Omdat er veel dansvolk aanwezig was, dachten we maar te beginnen met veel dansbaar authentiek werk, zonder poppy covers.

Veel bekenden
Ondertussen troffen we steeds meer bekenden aan tussen het publiek, zoals Ron en Astrid, Jan van Manen uit Heemskerk, Tonnie Mikkers, Riny en Annelies, Piet en Gerda, Louis de Klerk, Cees en Marian, Bertus en Tonnie den Braber, BWC the Thunderbirds met Toon en Maria, en natuurlijk een flinke delegatie van Rockabilly Oss, inclusief president Twan; toute la scène rock-'n-roll était présent.

No retro
Het was wel weer eens een keer relaxed om niet zelf de PA te hoeven opstellen; we konden onze instrumenten en versterkers neerzetten en Hans ging aan de slag met het aansluiten van de microfoons en monitors. Hij was blij dat we niet eigen Shure SH55's (die retro modellen) hadden meegenomen, zoals veel andere bands, want die feedbacken (piepen) altijd heel snel en de geluidskwaliteit is minder dan de normale SM58's. Met z'n iPad had Hans de sound snel op orde, en gelukkig maar want een volledige soundcheck zat er niet in. Het geluid van het andere podium werd immers doorversterkt op de PA van de tent.

Moeder-strafpunten
Presentator Bob had na wat gesprekjes vooraf met ons een leuk introductiepraatje in elkaar gezet om ons aan te kondigen en deed daarbij en passant het verzoek voor These Boots. Dit was een presentator zoals een presentator hoort te zijn. Het extra T-shirt in de koffer tegen eventuele kou konden we laten zitten, want het weer was dermate opgeknapt dat het ronduit warm in de tent was. Dansers zweetten zich kapot, maar bleven gelukkig stug doorgaan. Ondertussen brachten we ook nog een verloren kind weer samen met z'n moeder – daarbij strafpunten uitdelend aan de moeder…

Volksliederen
Ondertussen kwamen er spontane verzoekjes vanuit het publiek los, zodat we toch weer een andere kant op bogen. Red Hot werd aangevraagd, het onvermijdelijke Huus Stût the Schudde (zelfs hier) evenals Dick Dale (korte versie) en Stray Cats. Om de teddyboy liefhebbers te plezieren deden we het anthem Old Black Joe, met daarachteraan het Rockabilly Rebel volkslied. Dat viel natuurlijk in de smaak bij Rockabilly Oss en enkele Eindhovense Rocking Rebels. Verder nog een meezingmoment met These Boots, het dansje bij 't Huus', enkele interactiemomenten met het publiek en zo vlogen de 75 minuten voorbij. Nog even een toegift met nog meer Stray Cats en toen konden we een mooi optreden met veel voldoening afsluiten.
Een Belgisch bandlid kwam na afloop speciaal nog vragen welk apart lied we als derde speelden, dat vond ie toch wel erg mooi. We moesten even diep nadenken, maar het bleek te gaan om No Heart to Spare van de Go-Getters.

Social talk en shoarmatent
Na afloop bekeken we nog even de Wieners op het buitenpodium en genoten we van de fraaie klanken van de Belgische formatie Slick Nick, met strakke blazers en een grappig bewegende zanger, met wat referenties naar Sy Cranstoun. Ook nog even social talk gedaan met het Belgische rockabilly opperhoofd Mark Sprex – je weet nooit waar het goed voor is. Daarna wilden we snel wat eten zonder de traditionele festivalhap te nuttigen. Uiteindelijk belandden we in Zaltbommel zelf nog bij een sfeerloze shoarmatent, waar we de schotels en de Magnums (de ijs, niet de champagne) ons lieten smaken. Tenslotte huiswaarts, bus uitladen en nog even bankzaken doen thuis.

Lees ons hele blog.

Akoestische radio in Berlicum

Op dinsdag 19 februari 2019 togen we naar Berlicum, om bij radiozender Lokaal7 enkele liedjes akoestisch te spelen, live tussen 19.00 en 21.00 uur. Dat betekende dat Bert enkele gitaarlessen moest verzetten en Willy zich enorm moest haasten na het werk. Ofschoon diverse Motorbeurs bezoekers toch écht dachten dat we professionals waren, hebben we allemaal nog gewoon een baan.
We kregen een prima ontvangst door Pascal en Geert, met koffie en vlaai in de studio van de lokale Berlicumse radio Lokaal7. De sfeer was direct ontspannen, zonder gestress over opnametoestanden, maar gewoon het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Dat is de instelling die ons wel bevalt.

Oude belofte
Ons bezoek was het directe gevolg van een afspraak uit 2015. Destijds, tijdens de lancering van onze dialect-CD 'Engsele gèn Engels' had Willy aan Pascal toegezegd een telefonisch interview te doen, maar was hij dit vervolgens glad vergeten. Ter goedmaking beloofde hij toen dat we een keer live in de studio zouden komen. Dat duurde vervolgens dus vier jaar voordat we die belofte inlosten.

Rockabilly Radio
Geert en Pascal zijn enkele jaren noodgedwongen verhuisd van de Geffense lokale radio naar Berlicum, onder meer door een gemeentelijke herindeling.
Elke week maken ze twee uurtjes "Rock-'n-Roll Greatest" radio, waarvan een uur omgezet wordt naar het Engels, zodat ze dat uit kunnen zenden op de internationale internetradio "Rockabilly Radio". En soms hebben ze muzikale gasten in hun studio. Wanneer dat bands zijn, wordt meestal de hele huiskamer leeggeruimd en vol met microfoons gezet. Met de Eightball Boppers deden we het anders – akoestisch. Dat betekende dat we in de kleine spreekcel plaatsnamen, waar het even behelpen was met half drumstel, contrabas en accu-gitaarversterkertjes. Maar met vier microfoons op ons gericht kwam het allemaal goed.

Nieuw album
Doordat we nog in de vibe van de Motorbeurs zaten, zaten alle liedjes er nog flink ingeramd en konden we twee superstrakke setjes neerzetten. Op verzoek deden we eerst de dialectnummers Huus stut te schudde en Gèlen Daf. Daarna konden we overgaan tot een soort pre-presentatie van het nieuwe album, waarbij we ook alvast de naam van het schijfje prijsgaven: Hugging the Curves.
Door alle energie die we produceerden werd het zo warm in de spreekcel dat de gitaarsnaren verliepen en Move Around zowaar lichtjes vals leek te worden. Dus moest daarna flink gestemd worden, wat Martijn de gelegenheid gaf om de CD presentatie op 11 mei te promoten en dames op te roepen om zich aan te melden voor een podium-performance met 8BB tijdens die avond.
De hele uitzending werd live gestreamd op YouTube en vervolgens ook op MixCloud gezet , zodat iedereen er nog steeds naar kan luisteren.

Lees ons hele blog.

Anders dan anders: MOTORbeurs 2019

Later dan ooit waren we alsnog geboekt voor de Motorbeurs 2019. Maar het was al duidelijk dat de organisatie een beetje verward was door alle doorgevoerde veranderingen en dat alles anders dan de voorgaande vijf jaren zou worden want géén “No Bike, No Glory” café. Vol verwachting togen we op donderdag 14 februari naar de Jaarbeurs in Utrecht. Ons podium zou kleiner worden dan anders, maar wat had de organisatie in petto voor ons? Het podium in de Biertuin klonk verwachtingsvol. De speeltijden waren in ieder geval korter, wisten we al, we hoefden namelijk pas te starten om 15.00 op donderdag en vrijdag en om 14.00 op zaterdag en zondag.

Ervaring
Eenmaal aangekomen bij de Jaarbeurs, na de gebruikelijke perikelen te hebben overleefd om überhaupt binnen te komen met onze spullen, bleek het een klein, laag podiumpje te zijn op een rare plaats neergezet (wéér richting standhouders en niet richting bar). Maar alla, we gingen er gewoon weer iets van maken en er was bier, dus alles zou goed komen. We moesten de organisatie er trouwens nog wel even op attent maken dat een band minimale levensbehoeften heeft zoals eten, drinken, een kleedkamer en stroom (!). Dat waren ze allemaal even vergeten. Nou ja, we zullen maar zeggen dat wij meer ervaring hebben op de Motorbeurs dan zij…

Paaldanseressen?
Die eerste donderdag was het nog vrij rustig met beursbezoekers. De trial demonstratie en de Globe of Speed waren in de directe nabijheid, dus die trokken nog wel veel belangstellenden die wij dan na elke demo probeerden vast te houden in de Biertuin. Maar er was toch een duidelijk gemis aan spektakel: geen paaldanseressen, geen vuurwerk, geen steile wand… Maar in plaats van het No Bike No Glory café wél een Arrow Classic Rock café podium, waar tot onze verrassing een hardrockband stond geprogrammeerd. Dat terwijl wij voorgaande jaren steeds kregen te horen dat het daar zachter moest... Hoewel het podium een kwartslag gedraaid was (wat wij al jaren aanbevolen, maar nooit werd gedaan) bleek het allemaal toch veel te hard te gaan voor de standhouders en kon de band alweer na twee sets op donderdag inpakken. De andere dagen zagen we dan ook een leeg podium in hal 11. 

Kam kapot
Op vrijdag troffen we weer veel vaste gezichten die elk jaar menig uurtje kapot slaan in de directe nabijheid van ons podium. Daar zitten bijna alleen maar gezellige, leuke mensen tussen, maar dit jaar hadden we er een paar die dat ‘kapot slaan’ iets te letterlijk namen. Bij een kleine ruzie om een stoel (hoe kinderachtig wil je het hebben?) vielen twee bakkeleiende kerels over het podium heen en beschadigden daarmee de contrabas van Henk aanzienlijk. Wij wilden om half vijf juist beginnen met de tweede set, maar troffen nog net de nasleep van de ruzie aan, waarbij een barmeisje de boel aan het sussen was (de beveiliging was nog nergens te bekennen…). Vervolgens raapte Henk de bas op en constateerde dat zijn hele kam (een houten staandertje waar de snaren op rusten) was afgebroken. Dat was een lelijke domper. Terwijl de daders al vertrokken waren zonder iets te zeggen over de schade, probeerden we bij een superlijm-verkoper die in de corridor stond de kam weer in elkaar te plakken. Dat zou voor zijn product wel de ultieme test zijn, want er staat een spanning van wel 50 kilo op zo’n kam. Bij de eerste poging spatte het ding bij het stemmen helaas alweer uit elkaar. Bij de tweede poging – de lijmman had nóg iets extra’s toegevoegd – leek het goed te komen en kreeg Henk de bas weer gestemd. Alleen… de kam zat er verkeerd op en moest omgedraaid worden; dat luistert nogal nauw. Maar toen knalde het ding alsnog uit elkaar, overigens op andere plekken dan de vorige keer, dus niets ten nadele van de superlijm, maar de hele natuurlijke stijfheid was gewoon uit het stukje hout verdwenen.

Buddy zonder bassie
Wat nu? Muziekwinkels in Utrecht boden ook geen uitkomst, want zo’n contrabaskam heeft niemand op voorraad liggen. Het bleek dat Willy’s gezinsleden Stef en Marian sowieso nog naar de MOTORbeurs zouden komen. Zij konden misschien de oude kam van Henk meenemen. Maar het was onbekend waar die lag, ergens in het oefenhok in Mill waarvan verder niemand een sleutel had. Dus dan maar plan C: de andere bas van Henk meenemen in de Suzuki Swift. Maar om vanuit Oss, via Mill en Rijkevoort naar Utrecht te komen ging nog wel even duren. Dus besloten we om maar een set zonder bas te spelen en Henk om te dopen tot leadzanger annex blazerssectie annex sambaballenschudder. Alle laagtonen van gitaren en drums een beetje opschroeven en gewoon gáán! Het begin was uiteraard wat onwennig, maar gaandeweg maakten we gemakkelijk een set van bijna een uur vol, inclusief kazoo en sambaballen en Buddy Holly zonder bassie (of Adriaantjeuhhhhh!). En het publiek leefde helemaal mee, al was het maar uit medelijden…
Om iets voor half 9 arriveerden Stef en Marian met de andere contrabas. Henk sloot ‘m vlug aan en zo konden we tot sluitingstijd 22.00 uur een stevige set neerzetten, Met name de langharige metalhead uit de Achterhoek was een goede, vrolijke gangmaker, die samen met Max de boel goed aan de gang kreeg. Zo eindigde een enerverend dagje toch weer met een hoogtepunt.

Feest op een gesloten beurs
Zaterdag leek een kort dagje te worden; met speeltijden van 2 tot 6 leek het wel een normaal optreden. Omdat we er toch waren, besloten we maar al om half 2 te beginnen; de Biertuin zat vol en waarom niet? Zo speelden we 3x tot het hele uur, wanneer de Globe of Speed piloten weer hun kunstje deden. Die waren echter om 4 uur klaar, waardoor we om kwart voor 5 aan een lange set begonnen die tot na 6 uur zou duren, want de bar in de Biertuin gaat niet dicht voordien (wat trouwens niet slim is). Het meezingen met These Boots ging beter dan ooit tevoren en de boel was weer goed los. Uiteindelijk was de hele beurs is al gesloten maar bij ons stonden ze nog volop te feesten en we want more te roepen. Met een tweede keer ACDC en Motörhead was het feest – inclusief Madness dansje – compleet. Toch hadden we ook deze dag weer een schadepost te melden, want een roll-up banner, die een beetje gammel was, maar nog prima te repareren, was vermoedelijk door een groepje bezoekers meegenomen. Waar kunnen we al die onkostenposten declareren? Kennelijk nergens...

Privé-feestje
’s Avonds moesten we nog door naar een privé feestje, waardoor we nog wat spul mee moesten nemen. Dat betekende weer een route langs diverse bewakers die deuren moeten openmaken. Henk was erin geslaagd om de bus voor deur 102 te krijgen, maar ondanks een goede afspraak gemaakt te hebben met een beveiliger, dachten we, kwam er helemaal niemand opdagen om de deur open te doen. Terwijl Willy op zoek ging naar een beveiliger, probeerde Bert tamelijk naïef om de deur te openen. Dat ging hel erg eenvoudig, maar de alarmbellen gingen wel af. Nou ja, dan kwamen ze tenminste wat sneller! En inderdaad kwam Willy toen met een bewaker aanlopen die zei; dat moeten jullie niet doen. Ja duh. Dan moet je wat sneller reageren.
Na een stop bij de Burger King (we hadden wel nieuwe Jaarbeurs-eetbonnen gekregen, maar die eettentjes sloten wél voortijdig…) konden we een tweede set muziekspul gaan opbouwen in Rijkevoort. Dat feestje duurde natuurlijk weer langer dan gedacht, met name voor Willy, die maar een paar uurtjes z’n bed zag.

Krokodilbureaucraten
Ook de vierde dag begonnen we maar eerder dan de geplande 14.00 uur, omdat dat toch een beetje het drukste moment van de dag was. Elke keer tussen de Globe of Speed door speelden we een set. Het publiek was, anders dan op andere dagen, wat meer gereserveerd. Uiteindelijk bleef er een leuk clubje uit Gemert en een stel Amsterdammers over – naast vader en zoon Pluijgers natuurlijk - die de boel aan de praat hielden en ons tot ná 18.00 uur lieten spelen – toch wel leuk natuurlijk. Dat kwam trouwens ook door de bar, die maar bleef tappen. Net als op zaterdag waren de bezoekers vrijwel allemaal al uit het beursgebouw vertrokken en de stands al bijna afgebroken, maar wij hadden nog de die-hard liefhebbers voor ons.
Hoewel de bewakers bij de deuren ongelooflijke paarse krokodilbureaucraten bleken, geen moment wilden meedenken en supertraag reageerden met hun old-skool portofoons, waren we zondagavond eerder weg dan ooit tevoren. Dat kwam omdat we niet tussen andere dringende standhouders stonden, maar bijna een privé-uitgang hadden. Om 9 uur ’s avonds lagen we thuis languit op de bank, behoorlijk uitgeput.

Schalke '04 - 8BB : 0-1

Op zaterdag 20 oktober 2018 togen we naar Gemen-Borken, niet ver over de grens in Duitsland, feitelijk onder Winterswijk. Ter gelegenheid van het maandelijkse WaBu Live event in café Zur Wasserburg mochten we weer een Duits avontuur beleven.

Vooraf was het ons niet duidelijk wat voor gelegenheid dit was, maar een paar dagen van tevoren vroeg eigenaar Christoph ons of we al om 18.30 de spullen klaar konden hebben staan, want dan begon er een Bundesliga voetbalduel wat op het TV-scherm werd vertoond. Hmm, een voetbalcafé dus, dat gaf te denken: wat hebben die lui met rockabilly? We hadden een vrij stevige rockabilly set ingepland, maar die gooiden we dus maar even om naar een 'normale' all-round set met van alles wat. Dat bleek later een gouden greep. 
Maar goed, we moesten dus al om 16.00u op pad, om dwars door allerlei Duitse dorpjes met wegafsluitingen, via de Google Maps van Bert op tijd in Gemen aan te komen. Drie verschillende voetbalwedstrijden waren al op de schermen te zien en Zur Wasserburg bleek het honk te zijn van de plaatselijke Schalke '04 supportersvereniging. 

Pizzeria
Na de opbouw hadden we geen tijd meer voor de soundcheck, want Bert zat te kloten met zijn nieuwe delayapparaatje, dat alleen maar een knetterharde brom produceerde. Na een kwartier frotten kwam hij erachter dat hij de verkeerde adapter had aangesloten... Maar toen was de voetbalwedstrijd al begonnen. Dus besloten we maar, om 2,5 uur tijd te doden, een uitgebreid diner te gaan nuttigen, op kosten van Zur Wasserburg, bij de lokale Pinocchio pizzeria. Dat was weer lastig kiezen voor Henk met z'n koolhydratenvrije dieet, maar gelukkig voor hem stond er nog een maaltijd-kipsalade op het menu. Wat een verschil met voorheen, toen Henk groenvoer afdeed als iets voor konijnen... Vreemd genoeg kende deze Italiaan totaal geen desserts, zelfs geen ijs en koffie was voor de stagiair ook al een moeilijke bestelling die eerst achterin de zaak moest worden geverifieerd. Uiteindelijk konden er nog vier kopjes tevoorschijn worden getoverd (weliswaar niet vier dezelfde) met daarin een onbestemd zwart vocht.  

Nachsynchronisiert
Teruggekeerd bij Zur Wasserburg vreesden we het ergste, omdat Schalke thuis met 0-2 had verloren van Bremen, en iedereen wellicht teleurgesteld huiswaarts zou keren. Het tegendeel was waar: het café liep allengs vol, gelukkig niet met louter voetbalfans, maar met warempel ook een viertal rockabilly-achtige types.
Tijdens de soundcheck verklaarde één bezoekster dat het wel wat luider mocht; dat hadden we nog nooit meegemaakt! Maar daar is ze de rest van de avond schromelijk van teruggekomen, want ze zat - recht voor de boxen - soms zelfs met de vingers in haar oren...

Vanaf het eerste nummer toonde het publiek zich enthousiast en dat bleef zo de hele avond. Alleen het meezingen met "These Boots" blijft lastig voor Duitsers; waarschijnlijk is dit lied alleen in nagesynchroniseerde versie een hit geweest in Duitsland. Ook ons enige Duitse lied "Autobahn" kon bij één bezoeker geen goedkeuring wegdragen; kennelijk is de waardering voor Kraftwerk buiten Duitsland groter dan in hun eigen Heimat. Maar vooral onze covers van AC/DC, Green Day en Dick Dale ("Pulp Fiction war geil!") vielen goed in de smaak.
Niet alleen het publiek was vol lof, ook eigenaar Christoph was blij met ons, want hij vroeg ons direct terug voor een ander optreden tijdens het Borken That's Live festival, mei 2018.

Uiteindelijk werd het 04.00u 's nachts voordat we thuis waren, dus bleken we toch weer 12 uur onderweg geweest te zijn.

Een hoofdrol voor de catering

Een enerverend weekendje stond voor de Eightball Boppers op het programma op 8 en 9 september 2018. Zaterdagavond in Boxmeer tijdens het Food Truck Festival en zondagmiddag tijdens Rockin’ Wouw.

Allereerst stond op zaterdagavond het Boxmeerse Food Truck Festival op het programma. Dat dit evenement twee dagen duurde en wij op zaterdagavond pas om 21.00u stonden geprogrammeerd, baarde ons enigszins zorgen. Zouden er dan nog wel eetlustige mensen komen opdagen? We hadden nog geprobeerd te onderhandelen om de aanvang te vervroegen, maar dat was onmogelijk gezien de rest van de programmering. Eenmaal onderweg in de bus, met nog tijd zat voor de boeg, belde de organisatie waar we bleven… Het kan verkeren.

Dooie gemak
Eenmaal gearriveerd op het (fraaie) terrein van De Weijer, met mooi podium en leuk ingericht theaterachtig terrein, hadden we ons spul zo staan. Alleen toen moesten de PA jongens van De Weijer nog aan de gang. Dat ging volkomen relaxed, om niet te zeggen op hun dooie gemak. Qua kwaliteit van de PA hebben we wel eens beter gehad, maar ach, het moest toch allemaal niet te hard voor het eetpubliek.

Van de bank
Bij het omkleden konden we weer eens een keer genieten van een echte kleedkamer (van het Weijer theater), inclusief met peertjes omlijste spiegel en douches. Meestal belanden we namelijk in bierkelders, rommelzolders en opslaghokken. Vreugdevol hoogtepunt voor Martijn was de aanwezigheid van een schaal met Snickers en Twix; dat was helemáál lang geleden.
In het praatje vooraf met één van de organisatoren sprak hij de hoop uit dat wij een hoop publiek zouden meenemen. We wilden hem niet al te hard uit die droom helpen, maar als je zoals wij al meer dan 30 jaar aan het optreden bent, dan wil het niet meer zo lukken om zoveel mensen thuis van de bank te trekken voor een gig, ook al is die dicht in de buurt.

Eightballenbakboppers
We troffen het met het weer, want het bleek bijna een zwoele zomeravond te zijn, waardoor de publieksopkomst toch nog onverwacht hoog was. Aan het begin van de avond zagen we weer gebeuren wat ons vaker overkomt: kinderen die als eersten reageren op onze muziek en zich niet generen om voor het podium te komen dansen. Als Eightballenbakboppers konden we het kindervermaak voortzetten totdat het bedtijd was.
Minpuntje was de rooklucht van een of andere barbecue food truck, die de hele avond door bleef stoken. Dat betekende dat onze kleren na afloop weer eens ouderwets waren doordrenkt met een penetrante rooklucht; leuk voor het thuisfront!

2.5 motorbende
Zondag moesten we alweer vroeg uit de veren om in Wouw om 13.00 uur te kunnen aantreden voor Rockin’ Wouw. Dat betekende een weerzien met een heleboel bekenden, zoals onze eigen “motorbende”, bestaande uit tweeëneenhalf lid, te weten Carlo en Daniël (die de leren vestjes mogen/willen dragen) en Rob (prospect zonder hesje). Ook Hans en Jolanda en Marion uit Oud-Beijerland hadden een stel vrienden opgetrommeld, voor wie we nog niet lang geleden op een houseparty hadden gespeeld. En tenslotte Jan uit Heemskerk, die z’n scootmobiel weer had ingeladen en een flink eind zuidwaarts was gekacheld; hij lulde zoals gewoonlijk weer met iedereen aan. Sinds Akersloot had hij onze opnejlepkes op z’n nieuwe rock-‘n-roll t-shirt laten naaien. En natuurlijk kenden we organisatoren Walter en Niels, alsmede Maurice van café Donkenhof ook al langer dan vandaag.
Het is soms lastig om alle favoriete liedjes van iedereen te onthouden, maar we doen ons best: Hans – Ghostrider (ja, nu weten we het weer), Rob – Great Balls of Fire, Jan – No Heart to Spare, Carlo – alles van Stray Cats.

Ingewikkeld
Last but not least was boogiewoogie club the Thunderbirds weer in groten getale aanwezig. Helaas geen houten vloer, maar dansen gewoon op straat is ook best gezellig. Hoewel soms wel plaats gemaakt moest worden voor passerende Amerikaanse sleeën (en een misplaatste Opel Manta). Maria raakte nog verstrikt met de hak van haar schoenen in haar petticoat: waren de choregrafische acrobatische boogiewoogie-bewegingen letterlijk te ingewikkeld, of was de petticoat te lang?

Hete, jonge en ouwe honden
De Hot Dogs was de andere band op Rockin’ Wouw. Deze jonge honden spelen het bekendere rock-‘n-roll werk en afstemmen van repertoire was dan ook geen probleem; the old dogs van 8BB namen het onbekendere, maar wel dansbare rockabilly werk voor hun rekening, alsmede hun gebruikelijke ‘vreemde’ covers. Het bleek trouwens dat de Hot Dogs nog niet eens geboren waren toen de Boppers al op het podium stonden; dat is bijna meer dan een generatie verschil…
Speciaal voor de tafel met rockers en bikers deden we nog wat hardrock-related nummertjes zoals Ace of Spades, hoewel ze zelf juist om iets van ABBA vroegen. Dat bracht ons wel op een idee. Misschien een rockabilly cover maken van Waterloo? Of SOS?

Appelflappen
Rockin’ Wouw (net zoals vorig jaar samenvallend met de kermis in Wouw) was uitermate goed bezocht; het hoge bezoekersaantal verraste zelfs organistoren Walter en Niels, die vooraf wel flink reclame hadden gemaakt. Er was geen enkele wanklank tijdens deze prima georganiseerde dag, of het moet de onwel geworden oudere persoon zijn, waarvoor de ambulance moest opdraven. Maar ook dat werd goed opgelost volgens het (draai)boekje. Ook de catering in de kleedkamer was uitstekend verzorgd; dat maken we niet vaak mee. Van appelflappen bij de koffie tot worstenbroodjes, alwéér candybars, een soepje, een nasi/saté maaltijd en zelfs een toetje tot besluit. Dat zal de Jumbo sponsoring geweest zijn.

American Days
Verder hadden we weer eens van doen met een gastzanger, wat altijd welkom is. Fonzy Reno bleek maar één Elvis nummer gemeenschappelijk met 8BB te hebben (Blue Suede Shoes), dus probeerde hij het later op de middag nog eens met de HotDogs. Op dat moment zaten de Boppers echter alweer in de bus huiswaarts.
Uit diverse hoeken van het publiek kregen we veel waardering; mensen die betrokken zijn bij de organisatie van American Days in de buurt (Lepelstraat en Wernhout) zeiden dat we vast en zeker daar moesten komen spelen. We wachten af…

Aber bitte mit Sahne

JULI 2017 - De trip naar Hamburg op 6 en 7 juli stond weer bol met onverwachte situaties. We waren uitgenodigd voor twee optredens in het Drafthouse in St. Pauli en voor een autoclubfeest in Quickborn door Mickey West, eigenaar van de BoomChickaBoom vintage kledingwinkel in St.Pauli, die ons vorig jaar in de Logo in Hamburg had gezien.

Allereerst werd de reistijd danig verlengd door vakantieverkeer en baustellen. Een uur in de file viel ons ten deel. Dat ongemak werd grotendeels teniet gedaan door de geweldige muziek op de Duitse radio van met name Udo Jürgens met zijn onvergetelijke lied “Aber bitte mit Sahne”. We waren compleet gebiologeerd door het woord ‘ Konditorei’, wat hierin voorkwam. Dit lied zou ons blijven stalken dit weekend.

Direct een bon
Bij aankomst bij de BoomChickaBoom vintage kledingshop van Mickey West in St.Pauli stonden we even onbetaald op een betaalde parkeerplaats; “Oh de parkeerpolitie komt hier 1x per week langs en ze zijn gisteren nog geweest,” zei Mickey. Maar na nog geen kwartier hadden we al een prent te pakken. Om daarna van een klant in de winkel te horen ”Oh, maar ze komen hier 3x per dag langs en als je na een uur nog niet betaald hebt, geven ze je nog een bon.” Gelukkig zijn de bonnen in Duitsland niet zo duur als in Nederland; in feite liggen ze op het niveau van het normale parkeertarief in Nederland! Dat wil zeggen een Euro of 15.

Shutuppa ya face
Na de koffie was het tijd voor een warme maaltijd die we nuttigden op de hoek van de straat bij de Italiaan, waar, naar later bleek – de plaatselijke Hell’s Angels afspreken om hun al dan niet snode plannen te bespreken. Waarbij de Italianen met hun mafia achtergrond klaarblijkelijk ook een duit een het zakje doen. Wij ervoeren het opdringerige aanbieden van allerlei ongewenste gerechten als onprettig, terwijl ook het gebedel om een fooi bij het afrekenen ronduit gênant was. Terug bij BoomChickaBoom wilde Willy nog een T-shirt kopen, maar uiteindelijk schonk Mickey ons vier dezelfde shirts, zodat wij mooi promotie konden maken voor zijn merk. Een uitgebreide fotosessie in het winkeltje volgde hierop, wat Mickey meteen op Facebook postte (hij is redelijk socialmediaverslaafd en kan geen vijf minuten zonder zijn mobiel te checken).

Natte strafcel
Vervolgens wees Mickey ons de weg naar ons onderkomen voor de nacht, een appartement vlakbij de Reeperbahn, waar volgens Mickey sinds de jaren 70 geen onderhoud meer aan gepleegd was. Wat we aantroffen was een drietal voormalige peeskamertjes, waar de smoezeligheid vanaf droop. Martijn koos voor de veilige optie, een kamer met laminaatvloer zonder bed, waar alleen een kunstnagel van een onbestemde dame was blijven liggen. Bert had een meer beduimeld kamertje inclusief bed, waar hij uiteindelijk besloot niet op te gaan liggen. Willy en Henk troffen het toppunt aan: de “rode kamer”, waar in de hoek nog een schavot stond, om de SM-klanten eens lekker flink onder handen te nemen. Achter een gaas met prikkeldraad was kennelijk een voormalige natte strafcel, compleet met ringen aan de muur om de klantjes vast te ketenen. Maar alles in dermate deplorabele staat, dat elke aanraking al een gevaar op besmetting op zou leveren. En elke vlek op tapijt of muur was verdacht. Als er een spermatozoïdekever bestond, dan had ie vast en zeker in deze kamer geleefd.

Mit mir spielen
Aangezien we niet dichterbij het Drafthouse konden parkeren dan precies voor ons slaapadres, moesten we al ons (niet of niet-best-rollend) zware materieel over zo’n 150 meter kinderkopjes slepen. En permanent ‘bewaking’ bij de bus houden, want hoe je ’t ook wendt of keert, het blijft een louche buurt. Desondanks oogde het St.Pauli horeca-pleintje best gezellig, met veel terrassen, waar de WK wedstrijd België-Brazilië bezig was. Tijdens het sjouwen werd Bert nog aangesproken door een straatprostituee, waarop hij zei “Ich muss Musik spielen”. Haar antwoord was: “Du sollst mit mir spielen!” Na het uitladen moest Henk een parkeerplaats zoeken voor de bus, want die kon niet voor het slaapadres blijven staan. Dat was nog een hele tour, want parkeren in St.Pauli is een crime. Uiteindelijk offerde Mickey West zijn eigen parkeerplek maar op.

Stoffel de PA man
Bij de opbouw moesten we wachten op de geluidsman Stoffel, die de boel zou aanzwengelen. Dat werd een lange zit, want hij kwam maar niet opdagen. Groepen zatte Engelsen kwamen het Drafthouse al binnen, maar vertrokken ook weer voordat we gespeeld hadden. De aanwezige PA had z’n beste tijd ook gehad, want er waren nog acht kanalen beschikbaar, waarvan er twee kapot waren. Behalve 4x zang hielden we dus nog weinig over. Bassdrum en contrabas hadden het geluk nog uitversterkt te worden. Met een aanvangstijd van half twaalf kwam Stoffel uiteindelijk om 23.25 uur opdraven om het ‘vooruit’ en de monitors te regelen. Na een korte soundcheck van 10 minuten besloten we maar om meteen door te gaan en binnen no-time was de hele Stoffel weer verdwenen en hebben we hem nooit meer teruggezien. Leuk als we halverwege nog iets anders wilden! Dat was gewoon onmogelijk. Later hoorden we dat hij op zo’n avond liefst 12 PA’s moet bijhouden, wat natuurlijk een belachelijke taak is.

Bierfietsen
Het Drafthouse moet het niet echt hebben van rockabilly-publiek, maar meer van passerende toeristen (die er trouwens een heleboel zijn in Hamburg – het lijkt potdomme Amsterdam wel, met al die vrijgezellenfeesten en bierfietsen). In het gangetje met drie kroegen bleek het Drafthouse de grootste tent te zijn, maar ook de verst gelegen, waar het al snel leeg eruitziet, ook al zijn er net zo veel mensen als in de kleinere kroegen in het gangetje, waar ook live-bandjes stonden, zij het met een heel andere stijl en met wisselende kwaliteit. Er werd wel volop geswingd op de dansvloer, vooral op de bekendere deuntjes natuurlijk, zoals Rehab, Lonely Boy en Whole lotta Rosie. Leuk om te zien was dat een Deen helemaal uit z’n bol ging van het gitaarwerk van Bert.

Einer geht noch
Oorspronkelijk zou het plan zijn om twee sets te spelen vanaf 23.30, maar vervolgens hoorden we dat alle bands tot 3 uur speelden. Daar hebben we dus ook maar gehoor aan gegeven, omdat we er nu eenmaal toch waren. Aan het einde van de derde set was daar het onvermijdelijke “Einer geht noch” waarna er nog een flinke toegift van een nummer of vier volgde; ook daarop werd nog volop geswingd, o.a. door een tweetal aanstekelijk bewegende dames, gekleed in vintage stijl (klanten van Boom Chicka Boom natuurlijk) die Hounddog aanvroegen.

Konditorei
Aangezien de apparatuur na het optreden niet in het Drafthouse kon blijven staan, omdat men daar de volgende dag pas om acht uur ’s avonds zou openen, moesten we om half vier ’s nachts de route over de kinderkopjes weer opnieuw afleggen met ons materieel, dwars tussen alle zatlappen en “nutten” door. Vervolgens de trap opslepen en in het keukentje parkeren, rekening houdend met andere ‘nomale’ bewoners van het huis. Om 4.10 konden we beginnen met luchtbedden oppompen, want niemand waagde zich aan de bedden. De muziek van de Hans-Albers-Platz ging nog vrolijk door tot 5.00 uur ’s ochtends en daarna konden de Boppers het moede hoofd eindelijk te rusten leggen.
De volgende ochtend kon niemand meer slapen na tien uur, waarschijnlijk om niet langer dan noodzakelijk in dit ontaarde appartement te verblijven. Op zoek naar een ontbijt kwamen we op de echte Reeperbahn terecht, alwaar een heuse Konditorei uitkomst bood. Nu beleefden we in levenden lijve waar Udo het over had. En tatsächlich, toen we voor het zoete broodje als nagerecht gingen, vroeg de vrouw achter de toonbank ”Möchten Sie das mit Sahne?”

Beatles
Daarna was het even flink spoorzoeken om de Beatles monumenten op de Reeperbahn te vinden. Een verzameling blikken contouren met een raadselachtige vijfde persoon op een afstandje stelde ons voor vraagtekens. Datzelfde gold voor de niet meer bestaande Star Club, die alleen nog maar met een zwaar verborgen plaquette in een duister zijsteegje wordt herinnerd. Vervolgens belandden we op onze toeristische tocht bij de haven, waar we het jaar ervoor ook al waren geweest (inclusief busrondrit en wandeling door de historische Emstunnel) maar toen in de bittere kou en met veel minder toeristen. Dat was rond 15.00 wel het sein om het toeristische gedeelte af te sluiten en de bus terug te halen om de spullen weer in te laden.

Smeerput
Dus weer met alle cases de trap af, de bus in en terug naar BoomChickaBoom om de sleutel terug te brengen. Mickey stond al naar ons uit te kijken; we hadden schijnbaar te lang niet van ons laten horen, en hij had ons al om 12.00 verwacht. Na uitgebreide bedankjes gingen we op weg naar een niet geheel duidelijke plek ten noorden van Hamburg, waar de car club ons zou verwelkomen. Ergens ten noorden van Hamburg, in the middle of nowhere tussen de dorpen Quickborn en Norderstedt (zoek maar op) stond een boerderij die geheel omgebouwd was tot garage annex clubhuis. Beland op een zandpad en de vertwijfeling nabij, zagen we gelukkig in de verte een schim van een Amerikaan, waardoor we wisten dat we toch goed zaten. De Barn Boys hadden het dik voor elkaar. Een American style halfronde showroom garage was geheel nieuw opgetrokken en er waren liefst drie grote sleutelruimtes compleet met smeerput. Enkele van hun juweeltjes stonden daar natuurlijk bij te pronken, zoals enkele fraaie hot rods, pick-ups een super verlaagde VW Bully bus met camperruitjes langszij, hoe heet zo’n model ook alweer?

Echohal
Hoewel er elders op het boerderijcomplex complete PA’s lagen opgeslagen, moesten wij het doen met twee boxjes, zonder subwoofer, en dat terwijl de discotheek daar wél over beschikte. Dat was een beetje magertjes en Henk moest dan ook alles uit zijn eigen baskasten persen om de echohal met wat laag te vullen, zonder dat hij daar zelf overigens iets van hoorde.
We waren veel te vroeg gearriveerd en hadden na het opbouwen ruim de tijd om het ons aanbevolen restaurant te bezoeken, wat inderdaad niet slecht was. We prefereerden dat boven de worsten van onzeker allooi die op het feest gebraden werden.

Pop covers
De Barn Boys hadden zo’n 200 gasten opgetrommeld en aanvankelijk zouden we van 8 tot 10 spelen, werd ons verteld. Dat klonk ons raar in de oren, en uiteindelijk werd het dan ook gewoon 8 tot 12, zodat we toch nog redelijk op tijd huiswaarts konden keren. We hadden ons voorgenomen hier flink uit te pakken met pure rockabilly; de muziekstijl uit de discotheek sloot hier prima op aan. Maar allengs werd duidelijk dat de “pop covers” het beste in de smaak vielen. Een verzoek om Tainted Love nogmaals te spelen hadden we nog nooit eerder gehad. Naarmate de avond vorderde werd er meer en meer gedanst en ook hier waren de Zugabes op het eind onvermijdelijk. Na afloop toverde een van de organisatoren, volgend op een gesprekje met Willy, nog een keer ons themalied van dit weekend uit de discotheek: Aber bitte mit Sahne.
Na uitgebreid te zijn uitgezwaaid zette Henk weer koers naar Nederland voor een lange nachtelijke rit . Zoals gebruikelijk lag de rest weer binnen no-time te slapen, maar sleurde dappere Henk, gedreven door wat Red Bull, ons binnen vijf uur en zelfs zonder koffiestop naar huis. Uiteraard was het alweer licht toen we onze eigen, vertrouwde, en vooral schone slaapkamer konden opzoeken.